De vorige blog heb ik verteld dat ik aan een nieuwe uitdaging ben begonnen.
Ik ben weer aan het leren, samen met ruim 140 andere hondenfotografen van over de hele wereld. Zes maanden lang elke twee weken een nieuwe opdracht. Deze uitdagingen worden georganiseerd door twee geweldige fotografen, één uit Australië en één uit Nieuw Zeeland. Het gebeurt allemaal online, met tekst en video en een Facebook-groep voor interactie met medefotografen.
De tweede opdracht heet Get Down.
Ik moet een foto inleveren waarbij ik de camera zo laag mogelijk houd.
Een laag standpunt.
Als je dit doet, kom je een beetje in de wereld van de hond terecht. Een ander perspectief.
Nu doe ik dit eigenlijk altijd al. Ik lig regelmatig te dweilen op de grond. Dat levert de wasmachine ook weer werk op, want ja niet overal is het schoon en droog.
Voorbereidingen
Vrijdag na Hemelvaartsdag , wil ik voor de tweede challenge een foto maken tijdens zonsopkomst, als het lukt een met de zon achter Cooper. Ik wil deze keer ook een filmpje maken over hoe ik bezig ben. Dat lijkt me leuk om aan mijn volgers te laten zien. Ook daarvoor moet ik even iets bedenken want ja, filmen vanaf mijn camera kan wel, maar dan ben ik zelf nog niet in beeld. Ik gebruik een statief met een klem waar ik de telefoon in vast kan zetten. Thuis werkt dit dus nu duimen dat het straks in het veld ook werkt.
Maar goed ik wil op pad met Cooper. Sammy vind dat geen goed idee om alleen thuis te blijven als het fototoestel weg gaat. Ja, het zal hem een zorg zijn dat Cooper of ik wegga, maar die tas met dat fototoestel die kan niet weg zonder Sammy, vind hij. Ik ben dus, op Hemelvaartsdag nog naar een dierenwinkel gereden en een schroefpen gehaald waar ik Sammy aan vast kan zetten.
’s Avonds heb ik alles klaargezet zodat we zo in de auto kunnen stappen.
Op pad
Vrijdag 27 mei, de wekker loopt af het is 5.00 uur. Vijf uur? Ja, 5.00 uur Het begint net licht te worden. Cooper en Sammy wakker gemaakt en met z’n allen in de auto. Op naar Nootdorp, de auto geparkeerd en iedereen weer uit de auto. Als we naar de fotoplek lopen, die ik ken van vorige verkennings-rondes, word er druk gesnuffeld en geplast.
Aangekomen op de plek , draai ik de schroefpen in de grond en zet Sammy vast. Aan de andere kant van het pad zet ik het statief met mijn telefoon. De video van de mobiel aangezet en filmen maar.
Nu kan ik even alle aandacht bij Cooper en mijn camera houden. Dacht ik.
Ik zet Cooper op de juiste plek en ik ga liggen op de grond, met de camera zo laag mogelijk.
Maar Cooper keek helemaal niet blij en wilde ook z’n oren niet leuk houden.
Oorzaak SAMMY !
Tjonge jonge wat een drama Queen. Hij kan alleen maar piepen, hij wilde ook op de foto! En Cooper vind dat maar niks een piepende Sammy. Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, maar Cooper duikt steeds verder in elkaar. Uiteindelijk toch maar toegegeven aan het gepiep en Sammy los gemaakt. Ik heb ze maar even samen laten rennen. En bedenk, wat nu?
Oke plan B. Dat had ik dus niet en bedenk ter plekke iets anders. Ik zet Cooper op de juiste plek en Sammy mag naast de camera tas of naast mij zitten. Heel even gaat het goed. Ik heb nog geen goede foto dus ik ga nog even door. En dan ineens denk Sammy het is genoeg nu IK. Hij gaat gewoon parmantig op een mooi plekje zitten, doet zijn oren goed en kijkt me aan met een blik van “Maak maar een foto! Ik weet hoe het moet.”
Dat was natuurlijk niet de bedoeling want ik wil verschillende honden gebruiken voor elke challenge, dus toch maar weer met Cooper aan de slag. Ik heb het opgegeven Sammy naast me te houden hij loopt voor Cooper, naast Cooper, verstopt zich in het gras naast Cooper, komt ff snel voorbij rennen als Cooper net goed zit. Afijn. Een photobomber kampioen.
Natuurlijk heb ik na de eerste frustraties heerlijk gelachten om het doldwaze duo. En op een gegeven moment gaat Cooper ook meedoen. Dan is het opletten geblazen en heb ik toch nog wat leuke en misschien wel goede foto’s gemaakt.
De zon is inmiddels iets hoger komen te staan en schijnt door de bomen, het wordt warmer en oh jee grote prikmuggen komen uit het gras gevlogen. Een foto van Cooper op het pad, als Sammy ver in het gras iets aan het zoeken is, lijkt heel mooi te kunnen lukken. Totdat hij geprikt wordt door een mug, op zijn neus. Ik wil al opstaan maar plof snel neer. Cooper doet met zijn poot de mug wegwrijven. Wow dat is gaaf zou het gelukt zijn dit vast te leggen?
Ik probeer nog de foto met de zon achter Cooper, maar het lukt niet zoals ik wil. Ik zet voor de zoveelste keer de video uit op de mobiel.
Ik pak alles weer in en neem toch nog voldaan afscheid van dit stukje groen.
Keuzes maken, foto’s uitzoeken en nabewerken
Nu moet ik gaan kiezen welke foto ik inlever en dat geeft natuurlijk stress ga ik voor een leuke die met de poot op zijn neus of toch voor meer zekerheid en die ene mooie waar je echt goed kan zien dat ik en vooral de camera op de grond ligt. Ik kies de laatste.
Afronden en Feedback opdracht 2
Tijdens de feedbackronde, een drie uur durende video, waarin alle ingestuurde foto’s behandeld worden, beland ik in de shortlist. Van de 110 foto’s blijven er 39 over in de shortlist. Helaas geen top 20 deze keer. Maar wel mooie feedback op mijn foto van de twee docenten ik heb hem uitgeschreven en vertaald. Misschien vinden jullie het leuk om te lezen.
Charlotte: “Ah, dit is cool, dit zou ook kunnen werken voor centreren als het perfect gecentreerd was, wat heel dichtbij is. Ja oke. Ehm maar ja zeker een lage hoek super gefocust. Ik denk dat de hond eigenlijk op een klein bultje staat.”
Craig: “Ja, ik denk het wel.”
Charlotte: Maar je kunt een beetje zien dat het focusvlak erg dun is en erg klein. Al het andere is onscherp in de afbeelding waardoor de hond heel mooi afsteekt tegen de achtergrond. En het heeft een lekker zacht zomers gevoel, wat goed is.”
Craig: “Ja, ik vind het leuk.”
Charlotte: “Ik zou waarschijnlijk proberen wat meer details in de ogen te krijgen. De ogen zijn erg donker. En als ik detail zeg, bedoel ik niet de ogen oplichten, ik bedoel, probeer wat identificatie of enige structuur in het oog te krijgen. Probeer het gewoon naar voren te brengen en die ogen een beetje boeiender te maken. De wit van de hond is erg goed, ik zou ook proberen die kant naar boven wat lichter te maken (wijzend naar de linkerkant van het gezicht), want er komt wat meer licht op deze kant van de hond. Maar ja, ik vind het goed.”
Craig: “Ja, ik ben het ermee eens. Ik vind het leuk.”
Charlotte: “oké naar de shortlist”
Na dit commentaar heb ik de foto nog iets aangepast en opnieuw ingestuurd voor de eindronde in oktober. Het filmpje is nog een beetje een gevecht voordat het goed in elkaar zit. Zodra het klaar is zal ik het delen via Social media en op de website.
Wil jij mij volgen tijdens deze opdrachten? Schrijf je dan in voor de blogpost.
Dan stuur ik je een mail als er een nieuw blog online staat.
Aanmelden kan hier: https://bit.ly/blogpost-animal-design-fotografie
Erg boeiend om de hele making of te volgen! En ook om te horen hoe flexibel je moet omgaan met je geplande doelen. Bedankt om het te delen!
Ja, flexibel moet je inderdaad wel zijn, met dieren nog meer als met mensen. En die uitdaging vind ik eigenlijk het leukste.