Die vraag krijg ik nog wel eens, en dan heb ik niet direct een duidelijk antwoord.
Het eerste wat in me opkomt, is dat ik het heel fijn vind om te doen. Ik wordt er vrolijk van. Als ik niet lekker in mijn vel zit, pak ik mijn camera en dan loop ik een stuk. Ik geniet van wat ik zie en maak daar foto’s van, alsof ik wil vastleggen wat me vrolijk maakt. Als ik dan thuis kom, ben ik helemaal opgeknapt. Dat merken ook mijn man en dochter!
Hoe is mijn fotografie begonnen
Toen ik klein was mocht ik wel eens het toestel van mijn ouders gebruiken. Super trots was ik dan als mijn foto gelukt was. Daar moest ik wel op wachten. Het toestel was analoog, nog met een rolletje dat ontwikkeld moest worden. En dat kon pas als het rolletje vol was.
Nadat ik van school kwam en ging werken, kocht ik van mijn eerst verdiende geld een compacte camera, nog steeds met een rolletje. Ik vond zoveel dingen mooi: bloemen, insecten, onze hond en kat. Die heb ik allemaal wel eens op de foto gezet.
Nu kon ik wat ik mooi vond ook aan anderen laten zien, zonder dat ze op dat bijzondere moment bij mij waren. De opname van bijvoorbeeld die mooie bloeiende bloem was nu voor iedereen om van te genieten.
Wanneer ben ik honden gaan fotograferen?
Met de foto’s van onze hond hebben we vooral achteraf genoten en gelachen. Ik kon hem neerzetten en hij bleef zitten. Als ik hem een trui aandeed vond hij dat niet erg. Dat zou ik wel als beroep willen doen. Maar hoe? Daar had ik op dat moment geen oplossing voor. Ik had echt geen zin om weer naar school te gaan en alles volgens het boekje te leren. Daar was ik al genoeg tegen aangelopen. Ik wilde het graag op mijn manier doen.
Een ander beroep, nog geen fotograaf
Ik werd loketbeambte bij de PTT: moest ik toch nog naar school. Na een paar jaar ging ik part time werken en volgde ik een opleiding tot hondentrimster. Was dit die meid die geen zin in school had? Dat liep allemaal wat anders dan verwacht. En tijdens het knippen van honden kon ik mijn eigen ideeën ook kwijt. Het fotograferen was een beetje op de achtergrond geraakt.
Het fotograferen bleef toch trekken
Toen kwam het digitale tijdperk. Zo’n digitale camera leek me wel wat. En wat een bofkont was ik: mijn eerste digitale compact camera heb ik gewonnen met een fotowedstrijd.
Ik had nog een spiegelreflex, maar die was analoog. Die heb ik na mijn kennismaking met de digitale compact camera in de kast gezet en vervangen door een digitale spiegelreflex.
Ik volgde een flink aantal workshops om de techniek onder de knie te krijgen. Steeds vaker hoorde ik dat mensen mijn foto’s mooi vonden. Mijn doel was onveranderd: herinneringen en mooie momenten vastleggen. Mijn eigen honden en de honden in de trimsalon waren vaak het onderwerp, maar ook in de dierentuin of in het bos fotografeerde ik er op los.
Een opleiding speciaal voor hondenfotografie
Een aantal jaren geleden heb ik een opleiding tot hondenfotograaf gedaan, om nog wat beter te leren hoe ik een hond zo goed mogelijk in beeld kan brengen. Een deel van wat ik daar leerde gebruik in nog steeds, maar heb ook dingen aangepast naar mijn eigen inzicht.
Nabewerking bijvoorbeeld doe ik nog steeds, maar minimaal. Net als met een fotorolletje dat ontwikkeld en afgedrukt moet worden, zijn de foto’s die ik nu digitaal schiet ook pas goed na een kleine aanpassing in een bewerkingsprogramma.
Op verzoek kan ik natuurlijk meer aanpassen. Maar dat is niet mijn standaard werkwijze.
Wat ik het allerleukste vind doe ik nu: foto’s maken van honden.
Honden die reageren op hun baas. Die vrolijk kunnen kijken, of heel droevig. Hoe ik het precies doe kan ik niet uitleggen. Het is een gevoel. Als ik een hond zie, is er bijna altijd direct een connectie, alsof we elkaar kennen. Dat kan ik weer gebruiken om een mooie, leuke foto te maken.
En als dat jou als baas niet lukt, vind ik het heel fijn om daarmee te kunnen helpen.
De foto’s bij dit blog zijn gemaakt door Anke de Haan.
Wil je meer over mij weten? kijk dan eens op de over mij pagina.
Add a Comment